Een duwtje in de rug

Apart wonende ouders voelen zich vaak miskend. Men ziet niet hoe ze hun best doen. Ze worden te weinig aangesproken op wat zij allemaal goed doen. Steun komt vaak enkel als het moeilijk is, terwijl het heel erg ondersteunend kan zijn als iemand eens zegt dat het goed gaat, dat u het als ouder goed doet, dat uw kind het goed doet. Een duwtje in de rug als het goed gaat, is minstens even belangrijk als horen 'wat te doen als er problemen zijn'. Bevestiging krijgen geeft vertrouwen in eigen kunnen.

 

U krijgt te weinig complimenten. U krijgt kritiek of adviezen: zo hoort het niet, zo hoort het wel. Adviezen zijn goed bedoeld, maar zijn soms dwingend of spreken elkaar soms tegen. Er komt onzekerheid over de manier van opvoeden. Door te veel adviezen, bijvoorbeeld van familie of vrienden, kunnen ouders zich steeds onzekerder voelen.

 

Ook adviezen van specialisten kunnen ouders onzeker maken. Als u vooral hoort wat u allemaal fout doet, krijgt u schuldgevoelens. Daar is niemand bij gebaat. Uiteindelijk bent u zelf de beste expert van uw eigen kind. De specialist weet het niet beter dan u zelf. Wat werkt bij de een werkt niet bij de ander. Sommige ouders doen het zus, anderen zo. Wat zou voor u goed kunnen werken?

 

Ouders en kinderen voelen wat wel en wat niet bij hen past. Wat het ene kind geruststelt, kan een ander kind verontrusten. Er bestaat geen aanpak die goed is voor iedereen. Wat voor de ene ouder ondersteunend is, verhoogt voor de andere ouder de opvoedingsstress. U voelt zelf aan hoe u best met uw kind omgaat.