|
Het delen van mijn gedachten en gevoelens door erover te praten of te schrijven helpt mij. Spreken is ermee kunnen omgaan. Iets doen met de last die de scheiding berokkent. Als kinderen en ouders geen woorden gebruiken of geen gesprekspartners hebben, dan verloopt de overgang van samenwonende ouders naar apart wonende ouders moeizaam en eventueel problematisch. Pijn, ziekte, vijandigheid, teleurgesteld worden, afgewezen of verraden worden, in de steek gelaten worden, bekneld zitten in onmogelijke keuzes, falen... zijn ingrediënten van het leven. Als kinderen deze pijnlijke gevoelens kunnen delen met iemand die er niet op afhaakt of wegloopt en die er iets mee doet, waardoor het kind er ook iets mee kan doen, voelen ze zich stevig ondersteund. Verwoorde angsten en zorgen worden door kinderen meestal als minder bedreigend ervaren dan niet-uitgesproken zorgen. Het benoemen van benadeling bakent de benadeling af en begrenst ze. Zegbare en daardoor zichtbare lasten zijn beter te dragen dan onzegbare. Een kind dat last mag ondervinden en erover mag spreken, is minder belast. Spreken vereenvoudigt de ingewikkelde werkelijkheid. Spreken ordent de gebeurtenissen. Probeer kinderen niet af te schermen van pijnlijke ervaringen waar ze middenin zitten. Geef kinderen woorden voor onvermijdelijke onaangename gebeurtenissen rondom hen. Laat hen spreken over de last die ze ondervinden. Met welke woorden kunnen en mogen kinderen met buitenstaanders praten over de scheiding?
Als kinderen van hun ouders een goed verhaal krijgen over de reden van het apart wonen, is het gemakkelijker voor hen om er met anderen over te spreken.
|