|
De intieme band tussen ouder en kind verstevigt als ze elkaar vertellen wat ze moeilijk vinden. Sommige kinderen ervaren dat het moeilijk is om met hun ouders te praten over de moeilijkheden die ontstaan zijn nu ze in twee huishoudens leven. Uit onderzoek blijkt dat deze kinderen meer negatieve gevoelens hebben over hun leven in twee huizen.
Als kinderen niet met woorden spreken, dan hebben ze daar redenen voor. In sommige gezinnen is het niet de gewoonte om te praten over gevoelens. Soms mogen kinderen geen last ondervinden waardoor ze niet kunnen spreken over de last die ze ondervinden. Kinderen die aarzelen in spreken, kunnen goede redenen hebben om niet te spreken. Niet spreken kan een manier zijn om te overleven. Of onmacht of verlegenheid.
Ouders kunnen zelf zoveel last hebben van de benadeling van hun kind dat ze verlammen en geen woorden vinden voor het leed van hun kind. Zwijgen lijkt dan de enige manier te zijn om het voor elkaar op te nemen en niemand te belasten. Last ondervinden wordt zo een taboe. Men houdt de moeite binnen. De stil gedragen last uit liefde voor elkaar, kan ondraaglijk worden.
Het niet verwoorden van last kan lastig worden.
Kinderen kunnen gebukt gaan onder lasten die ze gewaarworden maar niet kunnen uitspreken.
Het niet-benoemen kan tot gevolg hebben dat kinderen de gevoelde spanning aan zichzelf gaan wijten.
Als kinderen niet met woorden kunnen spreken, zeggen ze het op een andere manier. Door 'onbegrijpelijk' of 'lastig' gedrag. Of ze worden ziek.
|