|
Kinderen zijn ontredderd als ze vaststellen dat hun ouders gaan scheiden en hun eerste vraag is dikwijls: Waarom? Als deze vraag onbeantwoord blijft, kan ze veel zorgen en angst teweegbrengen. Het kind ervaart de scheiding als bedreigend. Kinderen die de redenen van de overgang van één huis naar twee huizen niet 'kennen' en/of niet begrijpen, hebben het gevoel geen vat te hebben op hun situatie. Het is dan alsof alles hen overkomt en ze er niets kunnen mee doen.
Kinderen zijn dikwijls verward tijdens de scheiding omdat de veranderingen in hun gezin niet voldoende worden uitgelegd. Ze weten vaak niet wat er gebeurt met hun gezin en denken dan dat ze niet meer graag gezien worden, bijvoorbeeld door de ouder die verhuisd is. Wanneer kinderen geen goed verhaal krijgen, raken ze in de knoop en gaan ze zichzelf de schuld geven. Het kind denkt dat het verantwoordelijk is voor de scheiding.
Als men kinderen niet uitlegt waarom hun ouders scheiden, dan beschuldigen kinderen vaak zichzelf: Wat heb ik verkeerd gedaan? Dan herinneren ze zich bijvoorbeeld allerlei situaties waarin hun ouders zegden dat zij stout of 'niet te doen' waren.
Daarom is het goed dat ouders heel uitdrukkelijk aan hun kinderen zeggen dat de scheiding niet hun schuld is. Uit onderzoek blijkt dat kinderen die denken dat ze mee verantwoordelijk zijn voor de scheiding van hun ouders, daar op termijn serieus last mee hebben.
|