|
Als kinderen merken dat hun ouders geïnteresseerd zijn, niet belachelijk vinden wat ze zeggen, niet te kwaad of te verdrietig worden als ze spreken, dan geeft praten hen een goed gevoel.
Ze voelen begrip en saamhorigheid. Ouders tonen op allerlei manieren dat ze aandachtig luisteren. Ze laten hun kind uitspreken. Of ze herhalen af en toe wat hun kind zegt en vragen of het klopt. Of ze stellen enkele korte vragen.
Wat doen met wat uw kind zegt? De wereld van uw kind verandert op een heel andere manier dan uw wereld. U kan tonen dat u de eigen manier waarop uw kind spreekt, denkt en voelt over uw uiteengaan en wat dat met zich meebrengt, aanvaardt. Dan ondervindt uw kind dat u begrijpt welke last deze veranderingen voor hem zijn. Wat doen als u erg emotioneel bent en geraakt door wat uw kind vertelt? Misschien houdt herhalen wat uw kind zegt, het gesprek toch aan de gang. U kan in eigen woorden opnieuw hetzelfde zeggen wat uw kind zegt. Dat lijkt onnozel, maar zo merkt uw kind dat u geïnteresseerd bent in wat het denkt en voelt. Is er iets wat uw kind niet met woorden zegt, maar waar het wel van 'binnen' mee bezig is?
De binnenkant van uw kind leren kennen, is soms verrassend. Kinderen en ouders zijn verdrietig of boos om heel andere redenen. Zelfs wanneer een scheiding menselijk verloopt, kan een kind het moeilijk krijgen. Als iedereen wijs moet zijn, kan een kind zijn gevoelens niet uiten. Een kind kan bijvoorbeeld van binnen boos zijn op de ouder die er niet in slaagde de vertrekkende ouder tegen te houden. Het kind kan niets met woorden zeggen over die boosheid maar wel door nors gedrag tonen dat er iets scheelt. Als iedereen kwaadheid, teleurstelling en verdriet wel mag uiten in tranen of woede, kunnen ouders het moeilijk krijgen. Als bijvoorbeeld de ouder die in het huis bleef wonen, zijn best heeft gedaan om niet te scheiden, dan is het pijnlijk om de boosheid van het kind toch te begrijpen en te aanvaarden.
|