|
Kinderen vinden niet altijd woorden die uitdrukken wat ze denken en voelen. Of ze willen niet kwetsen en niet gekwetst worden. U kan zelf bedachtzaam verwoorden wat u denkt dat uw kind denkt en voelt, en waar dat mee te maken heeft. Zo krijgt uw kind woorden voor de pijnlijke ervaringen, de lastige gevoelens en de spanningen die elk uit elkaar gaan van ouders met zich meebrengt. Als een kind onder woorden brengt wat het dwars zit, valt er al een hele last van hem af. Wat zegbaar is, is draaglijker. Woorden zetten op een rijtje wat er gebeurt. Zo krijgt een kind vat op wat er gebeurt. Misschien voelt u dat uw kind triest is, maar niet goed kan zeggen wat het lastig vindt. U kunt het verdriet om het verlies van een leven dat het kind ooit kende - twee samenwonende ouders - niet wegnemen. Wat u ook zegt of doet, u kunt niet beletten dat uw kind droevig is. Als uw kind woorden heeft voor zijn verdriet, kan het zijn verdriet beter hanteren. Ik denk dat jij... Klopt dat? Kinderen uiten soms een algemeen gevoel. Papa, ik ben bang voor de verhuis. Waar komt dat gevoel vandaan? Waar pieker je over, wat vind je zo erg aan die verhuis? Kinderen hebben op zo'n vraag dikwijls niet direct een antwoord. Waarover maakt het kind zich precies zorgen? Zou het kunnen dat je je kamer in het nieuwe huis te klein vindt? Of: Vind je het zo vervelend je kamer te moeten delen met je zus? Veronderstellingen zijn veronderstellingen. Misschien ben je bang dat je Playmobil helemaal overhoop gehaald wordt? Of zal je hier de pc missen? Of vind je het hier niet zo'n leuk huis? Of vind je het te druk met die nieuwe vriendin met haar kinderen? Als u op een verkeerd spoor zit, zegt uw kind dat allicht. Of misschien knikt uw kind om u plezier te doen of om een andere reden, maar merkt u wel dat u zich heeft vergist. Ik kan mij vergissen hoor, misschien denk je er helemaal anders over dan ik denk.
|