|
Zit uw kind iets dwars? En blijft het zwijgen? Wat is er waardoor uw kind liever niets zegt? Sommige kinderen zijn erg begaan met 'geen partij trekken voor mama of papa'. Ze vrezen – soms terecht – dat iets zeggen over wat zij denken en voelen, zal overkomen als partij trekken. Of ze zijn bang om de zorg of de liefde van een ouder te verliezen. Anderen hebben tijd nodig om gebeurtenissen eerst voor zichzelf wat te ordenen en er dan pas over te spreken. Soms willen kinderen de situatie niet nog erger maken. Ze zien de zorgen van hun ouders. Ze denken dat hun ouders niet over de scheiding kunnen spreken. En ze willen hun ouders niet belasten met hun eigen zorgen als kind. Het lijkt dan alsof alles goed gaat en zij geen steun nodig hebben. Meestal wil een kind wel spreken maar is het verstandiger nu niets te vertellen. Als verwijt horen dat het niet 'wil' spreken, is meestal pijnlijk voor een kind. U kan zeggen dat het oké is vragen te stellen over de scheiding, zelfs al is het kind bang dat de vraag u of de andere ouder verontrust of kwetst of kwaad maakt of verdriet doet. Ik weet dat een scheiding kinderen kopzorgen geeft en verdrietig en boos maakt. Je mag daar iets over zeggen of je kwaadheid laten zien. Zeg dat u er bent om te luisteren naar zijn gepieker, zijn verdriet en kwaadheid. Misschien begint uw kind met mondjesmaat iets te vertellen over wat het bezighoudt. Je mag mama of papa zeggen wat je moeilijk vindt. Of waar je bang voor bent. En wat je niet graag hebt of wat je helemaal niet wil. Je mag neen zeggen. En je mag mama of papa veel vragen stellen. Als er vragen bij zijn die ik te moeilijk vind, zal ik het zeggen. Spreken mag. Forceren - Waarom wil je mij niets zeggen? Je moet mij zeggen wat je denkt - zet een kind nodeloos onder druk. Bijvoorbeeld als het kind redenen heeft om mama niets te vertellen over wat het bij papa meemaakt of omgekeerd. Soms is het goed dat kinderen met mama (kunnen en mogen) praten over papa, en omgekeerd. Soms is het beter dat kinderen met mama (kunnen en mogen) zwijgen over papa, en omgekeerd. Kinderen kunnen ook gewoon slechtgezind zijn en helemaal geen zin hebben in 'spreken over de scheiding'. Of ze willen soms alleen zijn met hun gedachten en gevoelens. Ik merk dat je nu geen zin hebt om erover te praten. Oké, een andere keer dan. Misschien wil een jongere gewoon niets te maken hebben met 'uw problemen'. Je zegt niet veel... Eigenlijk ben je een sterk kind. Je wil... zelf voor jezelf oplossen. Als jongeren geen zin hebben om te praten, luisteren ze meestal wel. U kunt zelf wat blijven praten zonder te verwachten dat uw kind iets zegt. Als een kind de indruk krijgt dat elk gesprek moet gaan over die lastige dingen, zal het 'praten' snel beu zijn. Ook dagelijkse gebeurtenissen, niet enkel de scheiding bepalen het leven. Wat gaan we dit weekend doen?
|