|
Onderhandel als ex-partners over uw goederen, over uw huis bijvoorbeeld. En onderhandel als ouders over uw kind, over de verblijfsregeling bijvoorbeeld. In de praktijk worden onderhandelingen over ouderschap dikwijls verstoord door uitspraken van ex-partners die niets met de kinderen te maken hebben. Hoe komt dat? Een scheiding raakt aan het fundamentele zelfbeeld van elke mens. Een scheiding roept onzekerheid, twijfels en kwetsbaarheid op. Ben ik wel een goede partner geweest? Zal ik ooit een goede partner kunnen zijn? Ben ik wel een goede zoon/dochter van mijn ouders? Ben ik wel een goede moeder/vader? Als u spreekt, zegt u altijd tegelijk iets over uzelf en over de ander. U zegt tussen de regels wat u van u zelf vindt. En wat u van de ander vindt. Dit zit in uw toon en in uw lichaamstaal. Mensen willen dat anderen positief over hen denken. Zie mij als een eerlijke, trouwe partner. Zie mij als een goede ouder die alles voor zijn kind over heeft. Veel discussies gaan letterlijk over kasten, meubels, huizen, kinderen... terwijl ex-partners eigenlijk elkaar in hoofdzaak subtiele boodschappen geven over wat zij voor elkaar willen betekenen. Het is ook mogelijk dat de ene het echt over de kast heeft: Die kast is niet veel geld waard. Terwijl de ander deze uitspraak hoort als Is dat alles wat je voor mij overhebt, na al wat ik voor jou gedaan heb? De ene is zakelijk aan het onderhandelen, terwijl de andere bezig is met de ex-partnerrelatie. Scheidende koppels raken snel in een spiraal van wederzijdse kwetsuren verzeild. Het is teveel gevraagd om voortdurend voorzichtig met elkaar om te gaan. In de discussies over het kind sluipen de emoties als ex-partners dikwijls binnen. De kwaadheid en het verdriet als ex zitten verweven in de standpunten, de dreigementen, het gevecht, de voorstellen, de onderhandelingen over het kind. Als u merkt dat u heel moeilijk uw 'ouderpet' kan ophouden, kan u hulp vragen van een ouderschapsbemiddelaar. Die is getraind om partnerschap naast ouderschap te zetten.
|